Opnieuw Bosthlan Village
Vanuit Kompong Cham rijden we op ons gemak naar Bosthlan Village. Het licht is tikkeltje beter, beetje bewolkt en de zon staat nog niet zo hoog. We stoppen op een paar plekken om foto’s te maken van het platteland, van die uitgestrekte plantages van rubberbomen.Op zoek naar bananenbomen die dicht op elkaar staan. Vann begrijpt niet helemaal waar ik mee bezig ben.
Als we langs een boerderij rijden waar veel mensen aan het werk zijn om cassave te sorteren en op vrachtwagens te laden, stoppen we. Vann vraagt of ik er foto’s van mag maken. En dat mag. De eerste foto’s zijn dan van die mannen met macho smiles en verlegen vrouwen die wegkijken. Het werk moet doorgaan en dan kan ik mijn foto’s maken. Mooie beelden, ik ben er blij mee.
Op het erf in Bosthlan Village wordt ik hartelijk begroet, oprecht blij mij te zien. Ik heb wat foto’s van de vorige keer meegenomen en ook in lijstjes gedaan. Wordt zeer op prijs gesteld en het portret van met name Khun Ann krijgt een mooie plek in de kamer.
En dan aan het werk met Vann. Ik heb geprobeerd hem uit te leggen wat ik wil: Hij in een bomkrater om mee te beginnen. Hij gaat me voor naar de grootste op het erf. Er groeien bananenbomen in en om.
Verschroeide aarde
Allebei zijn we een beetje uit onze comfort zone. Vann sjouwt mijn tas en statief en kijkt af en toe vragend, “Hier?” of toch… En dan komen we bij die enorme krater aan het eind van de tuin.
“Deze dan maar doen?”.
Tja en dan moet ik toch de leiding nemen en zet het statief neer, check licht, snelheid en aperture. Vann, wil je eens tussen de bananenbomen staan? Even kijken of het goed beeld geeft. En dan toch de vraag:
“Vann, wil je in de krater gaan staan?”.
En hoe meer we aan het werk zijn samen, hoe meer er een connectie ontstaat. We zijn in verbinding en er ontstaat een flow.
Zal ik zitten, staan, zo goed of…?
Neem eens mijn lampje mee. En wil je stapje opzij doen, en keer je eens naar het licht, kijk eens naar boven. We gaan totaal op in dit proces.
Dan nog zo’n moeilijke vraag. Ik wil geestfoto’s van hem maken, zo eentje waar hij door zijn handen kijkt. Met grijsfilter op de zoomlens, beetje op afstand want veel onscherpte in de achtergrond brengen. Eerst instellingen oefenen.
Hoe lang moet de lens openstaan?
Na een paar oefen shots gaan we aan het werk. Vier seconden, handen weg en knip na nog eens 4 seconden.
Ik maak een hele serie, portretten en staande beelden. Ik laat ze Vann zien en hij doet stap terug:
“Spooky” is wat hij uitbrengt.
En we lachen er samen om. Na de bomkrater en de spooky beelden haal ik mijn toestel van de tripod, schroef het filter eraf en doe e.e.a. in de tas.
We lopen zonder woorden over het erf. Het erf dat er zoals elke keer dat ik er ben geweest, leeg is. Vann blijft bij verbrande bamboestaken staan. Hij lijkt te aarzelen.
“Zo zag het er hier uit, na die bommen!”
Hij staat erbij en ik maak een paar opnames van hem achter de verkoolde staken. We lopen nog een stuk over het erf en hij wijst op de verschroeide aarde, gaat zitten op een boomstronk en wijst om zich heen.
Kijk, hier was de ingang naar de schuilkelder.
En kijk, daar is nog een krater en daar ook nog.
En daar, daar stond het huis van Loon.
Ik zit gehurkt en ben ontroerd.
Vann is ineens open en behulpzaam en mededeelzaam. Ik maak foto’s van hem en van de verschroeide aarde. Beiden lopen we zwijgzaam en in onszelf gekeerd terug naar het huis van Oun.
